Als iemand dood gaat waar je veel van houdt, denkt iedereen dat je je dan vreselijk moet voelen. Dat je alleen maar huilt en niks meer wilt. Het gekke is, dat dat niet altijd zo hoeft te zijn. In het begin voel je misschien wel bijna niks. Is dat verkeerd?
Nee. Dit is heel normaal.
Heel veel mensen maken dit mee, maar bijna niemand durft er over te praten. Soms voelen mensen zich er schuldig over of schamen ze zich er voor, dus zeggen ze maar niks.
Hoe komt het dat ik niks voel?
Maar hoe komt het dat je niks voelt? Dit komt door je lichaam. Je lichaam heeft een soort functie waarbij het zich kan afsluiten. Een soort zelfbescherming. Als er iets heel ergs gebeurt kan je lichaam deze functie inschakelen, zodat je niet in één keer een harde klap krijgt. Je leeft dan in een soort roes, en langzaam aan komt alles binnen.
Jongeren kunnen zichzelf voorhouden dat iemand die overleden is, tijdelijk weg is. Op vakantie bijvoorbeeld. Dit kunnen ze alleen niet voor lange tijd volhouden en vroeg of laat komt het besef binnen. Iemand komt niet meer terug.
Tot die tijd zal je jezelf tijd moeten geven. Op een bepaald moment komen jouw gevoelens echt wel naar boven. Het is niet raar dat dat eerst nog niet zo is.
Een meisje die ik spreek vertelde dat ze, toen haar moeder overleed, bijna helemaal niet heeft gehuild. Nu, drie jaar later, is ze er vaak wel verdrietig over. Bij anderen duurt het zelfs tot aan ze volwassen zijn. Dit is allemaal normaal. De gevoelens blijven al die tijd bewaard in een afgesloten plekje in je lichaam. Misschien wil je dat ze daar verstopt blijven, of misschien kun je ze niet vinden. Tot er iets gebeurt in je leven waardoor het plekje ineens gevonden wil worden. Dan komen het verdriet, de boosheid of andere gevoelens ineens. Ook dat is dan niet erg, en niets om bang voor te zijn. Het komt als jij er klaar voor bent en er zijn heel veel mensen die jou willen helpen. Je hoeft je nergens voor te schamen.
Wil je met iemand praten? Neem dan contact met ons op.
Lisette
op 08 Jan 2023